تأثیر آموزش خودمراقبتی، بر میزان امید بیماران مبتلا به سندرم حاد کرونری

زمینه و هدف: بیماری سندرم حاد کرونری شامل مشکلات قلبی است و در ایران به عنوان اوّلین عامل مرگ و میر شناخته شده است. هدف از پژوهش حاضر، تعیین تأثیر آموزش خودمراقبتی بر میزان امید به ادامه زندگی بیماران مبتلا به سندرم حاد کرونری بستری در بخش قلب بیمارستان ولیعصر بیرجند بود. روش تحقیق: این پژوهش کارآزمایی بالینی شاهددار تصادفی شده، بر روی 60نفر از بیماران مبتلا به سندروم حاد کرونری بستری در بخش قلب بیمارستان ولیعصر بیرجند در سال 1393 انجام گرفت. نمونه گیری، به روش غیر احتمالی انجام و افراد نمونه، از بین بیماران مبتلا به سندروم حاد کرونری انتخاب شدند و به صورت تصادفی، در دو گروه مداخله و شاهد قرار گرفتند. گروه مداخله، در هنگام ترخیص، توسط پرستار آموزش دیده، تحت آموزش خودمراقبتی قرار گرفتند و به مدّت چهار هفته به صورت تلفنی پیگیری شدند. پرسشنامه شاخص امید herth، قبل و بعد از مداخله در هر دو گروه تکمیل گردید. داده ها، در نرم افزار spss (ویرایش 15) وارد و به وسیله آزمون های آماری کای اسکوئر و تی مستقل و وابسته، در سطح آلفای 05/0 آنالیز گردید. یافته ها: میانگین نمره امید در بیماران گروه مداخله، از 5/2±6/23 قبل از مداخله به 4/1±4/33 بعد از مداخله افزایش یافت (001/0p<)؛ در حالی که در گروه شاهد، اختلاف معنی داری در میانگین نمره امید، قبل و بعد از مداخله مشاهده نگردید (8/22 به 4/22)؛ همچنین در گروه مداخله، در هر سه حیطه امید به زندگی یعنی حیطه های شناختی- زمانی، عاطفی- رفتاری، نسبی- زمینه ای، افزایش معنی داری مشاهده شد. نتیجه گیری: اگر چه سطح امید به زندگی در بیماران سندرم حاد کرونری پایین می باشد، اما با آموزش خودمراقبتی، می توان تمام ابعاد آن را ارتقا بخشید.